echolocatie wordt waarschijnlijk het meest geassocieerd met vleermuizen en dolfijnen. Deze dieren zenden geluiden uit en luisteren naar de echo ‘ s die weerkaatsen om objecten in hun omgeving te detecteren en eigenschappen van de objecten (bijvoorbeeld locatie, grootte, materiaal) waar te nemen. Vleermuizen, bijvoorbeeld, kunnen de afstand van objecten met hoge precisie te vertellen met behulp van de tijdsvertraging tussen emissie en echo, en zijn in staat om een verschil in afstand te bepalen zo klein als een centimeter. Dit is nodig om insecten te kunnen vangen tijdens de vlucht.
mensen kunnen opmerkelijk genoeg ook echoloceren. Door het maken van mondklikken, bijvoorbeeld, en luisteren naar de terugkerende echo ‘ s, kunnen ze hun omgeving waarnemen. Mensen kunnen natuurlijk geen echografie horen, wat hen in het nadeel kan brengen. Toch hebben sommige mensen zichzelf opgeleid tot een buitengewoon niveau. Daniel Kish, die blind is en een bekende expert echolocator is, is in staat om zijn fiets te rijden, te wandelen in onbekend terrein, en reizen in onbekende steden op zijn eigen. Daniel is de oprichter en president van World Access for the Blind, een non-profit liefdadigheidsinstelling in de VS die training biedt in echolocatie naast training in andere mobiliteitstechnieken zoals de long cane.
sinds 2011 heeft de wetenschappelijke belangstelling voor menselijke echolocatie aan kracht gewonnen. Technische vooruitgang heeft het bijvoorbeeld mogelijk gemaakt om de hersenen van mensen te scannen terwijl ze echoloceren. Dit onderzoek heeft aangetoond dat mensen die blind zijn en expertise hebben in echolocatie ‘visuele’ delen van hun hersenen gebruiken om informatie van echo ‘ s te verwerken. Het is ook gebleken dat iedereen met een normaal gehoor kan leren om echo ‘ s te gebruiken om de grootte, locaties of afstand van objecten te bepalen of om het te gebruiken om obstakels te vermijden tijdens het lopen. Opmerkelijk is dat zowel blinde als ziende mensen hun vermogen om geluidsecho ‘ s te interpreteren en te gebruiken binnen een sessie of twee kunnen verbeteren.Marina Ekkel en collega ‘ s van de Radboud Universiteit in Nederland toonden onlangs aan dat zienden leerden om hun grootte te echoloceren en dat de aandachtscapaciteit van mensen gerelateerd was aan hun leersucces. Dit is belangrijk omdat de aandacht ook is betrokken bij andere vormen van leren. Zoals de auteurs stellen, kan het ook nuttig zijn om te weten dat attentionele capaciteit van invloed kan zijn op echolocatie-leren bij het ontwerpen van trainingsprogramma ‘ s.in hun studie trainden Ekkel en collega ‘ s ziende mensen om te echoloceren terwijl ze een blinddoek droegen. Ze vroegen mensen niet om mondklikken te maken, maar mensen mochten een luidspreker op hun hoofd gebruiken. Mensen konden op een knop drukken zodat de luidspreker een kort (10ms) geluid maakte. Mensen maakten vervolgens oordelen over de relatieve afmetingen van objecten met behulp van echo ‘ s die terugkwamen van die objecten. Deelnemers kwamen in het lab op vier verschillende gelegenheden en elke keer dat de onderzoekers gemeten hun vermogen om de taak uit te voeren. De onderzoekers hebben ook het gehoorvermogen, het ruimtelijk vermogen, het werkgeheugen en de aandacht van de deelnemers gemeten.wat Ekkel en collega ‘ s ontdekten was dat de toename van het echolocatievermogen van mensen van sessie 1 tot 4 positief gecorreleerd was met hun aandachtsmaatstaven. Dat wil zeggen, die mensen die hogere aandachtscores hadden, toonden ook een grotere verbetering in hun echolocatievermogen.
tijdens de eerste dagen van echolocatieonderzoek, in de jaren 1940 en 1950, werd het vermogen van mensen om te echoloceren aangeduid als “gezichtsvisie” of “hindernisgevoel”. Wetenschappers waren niet zeker hoe het werkte, maar velen geloofden dat sommige geselecteerde blinde mensen in staat waren om op mysterieuze wijze subtiele veranderingen in de luchtdruk op hun huid te detecteren, toen ze een muur of een ander groot obstakel naderden. Een reeks van vroege experimenten uitgevoerd op Cornell University, echter, maakte duidelijk dat blinde mensen eigenlijk luisterden naar de echo ‘ s van geluiden stuiteren van oppervlakken in hun directe omgeving. Vervolgens bleek uit onderzoek dat zowel blinden als zienden kunnen leren om obstakels zonder zicht te vermijden, zolang ze hun gehoor kunnen gebruiken.
onderzoek is ook gericht op het identificeren van wat voorspelt hoeveel iemand zou kunnen profiteren van training in echolocatie. Sommige van de eerste kandidaten waren aspecten van gehoor, en men begreep dat normaal gehoor een vereiste was om te leren echoloceren. Toch was de vraag of het vermogen om bepaalde geluidsfrequenties beter te kunnen horen, of veranderingen in geluidsintensiteit of-frequentie, zou voorspellen hoe goed mensen zouden leren. Uit deze studies zijn geen duidelijke voorspellers naar voren gekomen. Daaropvolgend onderzoek richtte zich op andere aspecten van cognitie, en bleek dat bijvoorbeeld het vermogen van ziende mensen om mentale beelden te gebruiken (d.w.z. foto ‘ s maken in hun geestesoog) was positief gerelateerd aan hun vermogen om echolocatie te leren gebruiken om Grootte waar te nemen.de paper van
Ekkel en collega’ s volgt in deze lijn van onderzoek en bevestigt de leerbaarheid van echolocatie, en suggereert dat de aandachtscapaciteit van mensen een aspect zou kunnen zijn dat de verwerving van deze vaardigheid drijft. Tot op heden is onderzoek naar de cognitieve variabelen die betrokken zijn bij het leren van echolocatie uitgevoerd met mensen die worden waargenomen. Toch, verlies van visie wordt geassocieerd met vele gedrags-en neurale veranderingen. We hebben onderzoek nodig om te bepalen of de variabelen die het leren beïnvloeden bij ziende mensen dezelfde zijn als die voor mensen die blind zijn. Blindheid treft mensen wereldwijd. Meer weten over hoe echolocatie wordt geleerd door mensen die blind zijn, en hoe het hun welzijn beïnvloedt, zal belangrijke vragen beantwoorden over hoe de hersenen zich aanpassen aan het verlies van het gezichtsvermogen. Het onderzoek kan ook helpen bij het tot stand brengen van echolocatie naast andere instrumenten en technieken voor mensen die blind zijn.